Net als ik denk dat het leven me weer toelacht en alles prima lijkt te verlopen, komt er een moment dat mijn lichaam zegt: ho ho, we zijn er nog niet. Dan word ik gedwongen om rust te nemen, om zodoende mijn lichaam tijd te geven zich te herstellen. En dan krijg ik meestal een fysiek ongemak is mijn ervaring in de loop der jaren; deze keer is het een tennisarm. Samen met een schouder aan de andere kant die pijnlijk is, is het wat ongemakkelijk om dagelijkse dingen te doen. In de hertsteltijd zit ik aan huis gekluisterd, want mag door de medicijnen twee weken geen autorijden en ik durf ook niet te fietsen, dus deze periode geeft me tijd om te reflecteren en opnieuw keuzes te maken om nieuwe stappen te zetten voor een vitaler leven.
Wanneer er geen Corona was geweest, dan was ik allang gevlucht naar het buitenland, want dan hoefde ik het gesprek met mezelf niet aan te gaan over hoe het nou toch zover weer gekomen is. Ik merk dat ik vooral behoefte aan reizen heb als het me thuis tegenzit. Er zit niets anders op dan de uitdaging aan te gaan om niet weg te rennen, maar kijken naar wat er beter kan.
Een van de stappen die ik gemaakt heb, is opnieuw mijn eetgewoonten onder de loep te nemen. Een paar jaar geleden ben ik door een maagverkleining een smallere versie van mezelf geworden, maar inmiddels zijn er toch weer wat extra kilo’s ongevraagd bijgekomen. En dat voelt gewoon niet prettig, dus weer contact opgenomen met de diëtiste van de Obesitaskliniek om met haar te overleggen wat te doen. Door mijn maagverkleining moet ik extra letten op mijn eiwitten en zijn groenten en fruit minder belangrijk, omdat ik alle benodigde vitamines binnenkrijg door het innemen van een speciaal samengesteld vitaminetablet. En de porties zijn wat kleiner; betere keuzes moet ik maken. Nou ben ik natuurlijk ook een doortastend type, dus hup een app geïnstalleerd (Mijn eetmeter van het voedingscentrum). En deze geeft me inzicht in wat ik allemaal in mijn mond stop. Dagelijks zie ik welke producten niet uit de schijf van 5 komen en waar ik beter een andere keuze had kunnen maken. De melanzane parmiggiana die ik op mijn weekmenu wil zetten, wordt daarom zonder burrata of een andere vettere kaas, maar met Milner 30+.
Interessanter vind ik het ook om te weten wanneer de lastige momenten zijn en hoe die ontstaan. Want wat gebeurde er waardoor ik toch dat stukje kaas (in het meest gunstige geval een stukje) at? Was het de nare opmerking die iemand maakte? Was het de drukte van die dag? Komt het door de fysieke pijn? Of is er ineens verdriet? Of baal ik omdat een opdracht niet doorgaat?
Bij mij is het zo dat ik niet eet, omdat ik honger heb. Eigenlijk ken ik dat gevoel niet eens. Rammelende maag? Geen idee hoe dat voelt. Ik weet dat ik een eetverslaving heb, die getriggerd wordt door mijn welzijn of niet-goed-voelen. Inzicht helpt én de app.