Alzheimerdag – ouder en wijzer?
Ik lees op LinkedIn een post van een oud-collega over hoe Alzheimer onderdeel werd van zijn leven. Indrukwekkend welke impact dat heeft gehad op het gezin waarin hij opgroeide. Mijn gedachten gaan naar mijn bijna 90-jarige tante. Ik probeer haar te typeren: een klein, slank dametje, altijd mooie jurken, sieraden om, make up, goed verzorgd dus, maar ze is wel een ondeugende tante. Nu ze Alzheimer heeft, komt dat laatste zo af en toe naar boven en ze heeft geen rem meer, dus soms is het wat ongemakkelijk en niet leuk. Het ene moment kan ik het beter van haar hebben dan het andere. Ze heeft geen kinderen; mijn zusje en ik hebben de taak op ons genomen om voor haar te (laten) zorgen. En dat geeft verdrietige, maar zeker ook hilarische momenten. Ze is altijd blij als ze een van ons ziet; die herkenning is er gelukkig nog steeds. Op andere onderdelen laat haar geheugen haar enorm in de steek en daar worstelt ze dagelijks mee. En soms is er nog humor of scherpte, of is ze gewoon onaardig. Vorige week was ik bij haar en we dronken samen een kopje koffie op haar balkon. Ze vroeg of ik nog een koekje wilde. Ik antwoordde: nee, dank je, ik word te dik. ‘Word?’, vroeg ze veelbetekenend. Ik hou me maar voor dat het haar ziekte is die dit onaardige zegt. Ouder is niet altijd wijzer.