Opzij, opzij, opzij
Drie woorden uit een liedje van Herman van Veen, gevolgd door: maak plaats, maak plaats, we hebben ongelofelijke haast.
Daar dacht ik aan toen:
- ik snel mijn boterhammen smeerde, want…. het eitje is zo 5 minuten gekookt en dan moet de boterham klaar zijn om het ei er op te kunnen doen
- ik snel naar buiten ging voor de regenbui, want…… anders worden Izzy en ik nat tijdens de wandeling
- ik snel eerst de wasmachine aandeed, voordat ik naar beneden ging, want…… dan kan de was opgehangen worden
Serieus, denk ik dan. Is het nou allemaal echt zo erg als het op een andere manier gebeurt of op een later moment? Nee toch?
Daarnaast is al dat haasten slecht voor me; ik voel me er niet fijn bij. Ik ben echt doodmoe, energieloos; mijn bloeddruk gaat omhoog, hoofdpijn, duizeligheid, ik slaap slecht. Nou weet ik niet of al die kwalen komen door haasten, maar ik voel dat ik niet zo op de juiste weg zat/zit. En dan voel ik stress, een soort van in paniek; er moet wat gebeuren! Ongetwijfeld zal het toeleven naar de sterfdag van Andy er vast ook aan bijdragen dat ik me niet zo happy voelde en dat ik het richting een depressie voelde gaan. Wanneer ik dan alle alarmbellen voor stress af voel gaan, dan ga ik weer eens langs bij de huisarts. Ja, ja, beste kinderen en vrienden om me heen, ik luister zo af en toe wel naar jullie.
Nu dus nu in de onthaastmodus: mijn brood snij ik in blokjes-voor-een-peuter, zodat ik bewuster eet. Ik heb zo min mogelijk geluid om me heen, geen radio aan in de auto of overdag thuis. En ik ruim op.
Op vakantie heb ik bedacht (toen was de vermoeidheid er ook al) dat ik zeven achtereenvolgende dagen per maand geen afspraken doe. Die staan voor het komende jaar in mijn agenda als blauwe week. En als ik eerlijk ben, dan is het me tot nu toe niet gelukt om me daar echt aan te houden. Maar het begin is er; de tandartsafspraak heb ik bijvoorbeeld verzet naar een andere week, opties voor een etentje met oud collega's heb ik geweigerd voor die week. Gisteren wel een voorstelling geboekt in een blauw weekend, maar dat heb ik creatief opgelost: het blauwe weekend gaat nu vooraf aan de blauwe week in plaats van erna.
Zou er toch ooit een moment in mijn leven komen dat ik rust en tevredenheid ervaar. Nee, niet slechts ervaar, maar daadwerkelijk voel in al mijn vezels?
