Donderdag 1 augustus Trieste – op zee
Zo wat heb ik heerlijk geslapen aan boord! Ik werd wakker rond half 8 en inmiddels waren we al aangemeerd in Triest. Het is warm en de airco in de hut is heel aangenaam. Eerst maar een douche om fris aan de dag te beginnen. Drie van onze groep zijn op excursie naar Venetie, dus we zijn met 5 achtergebleven aan boord. De rest slaapt denk ik nog, maar ik heb echt wel zin in een cappuccino en ontbijt, dus ik ga op zoek naar het restaurant. Dat vind ik op dek 14 en het blijkt hetzelfde restaurant te zijn als waar we gisteren lunchten. Inmiddels weet ik dat ik verder door moet lopen, want het is achterin minder druk. Ik vind broodjes, scrambled eggs en spek, neem nog wat yoghurt en muesli, drink mijn eerste cappuccino en de tweede neem ik mee naar mijn hut. Wat een hysterie, ook met al die schreeuwende en rennende kinderen.
In mijn hut drink ik mijn cappuccino op en begin ik aan de uitdaging om van mijn telefoon een hotspot te maken en het internet op mijn laptop te krijgen. En jawel….. dat lukt. Nu nog even mijn website in orde brengen. Oh ja, hoe werkte dat ook alweer om een nieuwe reis toe te voegen en ervoor te zorgen dat het laatst gepubliceerde ook op de startpagina komt te staan? Het lukt me niet. Inmiddels klopt Christine aan mijn deur; we gaan op pad de stad in. Ik sluit de laptop af en ga vanmiddag wel verder.
Het is een hele onderneming om van boord te gaan. Er zijn mensen waarvan de reis vandaag eindigt, dus veel mensen met koffers in de liften. Het duurt even voor we het dek gevonden hebben waar we van boord kunnen. Maar eindelijk staan we aan de kade (paspoort en MSC pas altijd meenemen bij verlaten/betreden van het schip. Het is heel warm en ik ben blij met mijn hoedje. Mijn moeder zou trots op me zijn. Het tempo van de anderen ligt me te hoog en ik wil eigenlijk ook gewoon fotograferen, dus ik ga alleen verder.
De stad heeft vele oude gebouwen, die opvallend schoon en mooi van kleur zijn. Prachtig om te fotograferen. Ik struin wat winkels af en plof neer op een terras voor een cappuccino piccolo en een fles water. Zo leuk om te zien hoe de Italianen het la dolce vita leven. Mooi aangeklede mannen, verzorgde vrouwen met slippertjes op hakken. Ik kijk er met verwondering naar. Verderop het terras komt een gezin zitten. Vader, moeder en drie kinderen en twee teckels. Ik schat in dat het Nederlanders zijn en jawel hoor als ze beginnen te praten: goed gegokt! Die twee honden breken echt de tent af en verstoren mijn heerlijk relaxte gevoel dat ik net had. Ik vertrek en loop richting de haven. Wel makkelijk om mijn bedje te vinden: ergens in een heel hoog schip met de hoogte van een flatgebouw in het water haha.
Inmiddels is het van warm naar graadje bloedheet gegaan, het is ook rond het middaguur. Via een route met tenten om niet in de zon te hoeven staan, check in met paspoort en tassencontrole kom ik weer aan boord. Ik douche om wat af te koelen en wat frisser te ruiken en ik trek mijn hatsieflatsiejurk aan. Een makkelijk kleurrijk katoenen geval met franjes.
En weer naar boven om te lunchen; ik zoek een tafel aan de raamkant en heb zo een mooi zicht op de haven van Triest. In de verte ligt een futuristisch uitziend schip, Google vertelt me dat het van een Russische multimiljonair is. Couscous, veel groenten en vis en een glas witte wijn zijn mijn lunch van vandaag. Als ik wegloop van mijn tafel vraag ik de ober om mijn glas te laten staan, zodat ik dadelijk mijn fruit op kan eten. Helaas blijkt bij terugkomst (zie ook mijn blog: eten in je eentje op www.dblogt.nl) dat er anderen aan mijn tafel zitten. Glas wijn afgeruimd, de ober kijkt verbaasd en spreekt een vrouwelijke collega er op aan. Duizenden excuses, zo gedienstig is de bediening hier, dat ken ik niet meer in Nederland en dat maakt het ook heel ongemakkelijk. Niet nodig al die nederigheid, een simpelweg sorry is ruim voldoende. Ik bestel een nieuw glas, lekker koel en eet mijn fruit. Ik neem nog een fles water mee naar hut. Daar maak ik mijn website af zodat het werkbaar is om mijn reisverslagen te publiceren en schrijf nog de blog van het eten in mijn eentje. Boven op het buitendek tref ik Gerda en Cilly, zij doen een spelletje. Ik ben mijn hoedje vergeten en het is me echt veel te heet zonder de wind die we bij het varen wel hebben. Op de terugweg neem ik de pina colada mee naar mijn hut.
En nu is het toch echt tijd voor mijn middagdutje, ik heb tenslotte vakantie. Ik schrik wakker van een meneer die via het omroepsysteem in mijn hut tot me spreekt. Ik begrijp er uit dat ik verplicht deel moet nemen aan een rampenoefening. Dus hup aankleden, televisie kijken naar de procedure, nummer 881 bellen. Naar buiten waar ik naar de 6e verdieping moet met de trap om mijn pas te laten scannen als bewijs dat ik geweest ben. En hup, nou hup, in een trager tempo weer via de trap naar de 11e verdieping. He, he, ook weer gedaan.
Ik krijg een appje van Christine dat ze op dek 15 zitten aan de borrel, of ik ook kom. Nou, ik wacht wel tot we weer varen, voor mij veel te heet. Als we de haven van Trieste verlaten, ga ik ook naar boven. De pina colada is op, dus ik neem een mojito. Ook lekker! De drie Venetiegangers zijn ook weer aan boord en hebben een heerlijke dag gehad.
De lucht wordt steeds donkerder en het gaat ook harder waaien. Op een gegeven moment waait het zo hard dat ik naar mijn hut ga. Via het omroepsysteem horen we dat we niet meer op ons balkon mogen of ons bevinden op een van de buitendekken. Het schip deint voor het eerst een beetje. Ik maak een prachtige foto van het kleurenspel van de zee en in de lucht, wat ben ik blij met mijn nieuwe telefoon!
Teruggekomen in de hut tref ik op de vloer een brief aan dat ik niet heb deelgenomen aan de oefening en dat dat niet ok is. Huh?????? De anderen hebben hem ook gekregen, dus ik wijt het maar aan het falen van een van de systemen waar ze een en ander in verwerken. Ik bel voor de volledigheid nog even naar de receptie, maar daar zeggen ze ook dat het vooral belangrijk is dat ik weet wat te doen in geval van nood. En ja, daar gaat het uiteindelijk om. Toch gek dat ik eigenlijk een stickertje of een klopje op de schouder had willen hebben haha.
Nog maar een keer douchen en ik kleed me om voor het diner. Haren in de krul en make up op, dat hoort er wel een beetje bij op een cruise vind ik. Daar denkt niet iedereen zo over, want je ziet echt van alles voorbijkomen. Van heel casual tot prachtige kleding.
Sony, onze kelner heet ons van harte welkom aan onze tafel. Hij kent ons bij naam haha, nou ja, bij onze doopnamen dan. Vooraf eet ik gegrilde aubergine, erg lekker en als hoofdgerecht heb ik lamsvlees met aardappels en boontjes. Ook lekker! Het dessert is voor mij vandaag kokostaart met pistache en aardbeitjes. Met de nadruk op tjes. Wel lekker. De anderen willen graag Grand Marnier maar dat is na wat zoeken door Sony, niet te vinden op het schip. Het wordt uiteindelijk Drambuie als ik me goed herinner. Het is intussen half 12 geworden en ik besluit om niet mee te gaan naar de disco. Mijn dag is voorbij en mijn energie is op. Morgen weer een nieuwe dag met nieuwe avonturen!
