Woensdag 22 juni Corsica!

Woensdag 22 juni 2022

Vandaag met de boot naar Corsica! Best spannend, want in zo’n haven inschepen in zo’n grote ferry blijft toch wel een uitdaging. Maar eerst over het begin van de dag: wekker gezet om 8 uur, gedoucht, prima geslapen met de airco aan en onder een lakentje. Ik ontbijt in de zaal waar ik gisteren ook gegeten heb. Ik weet waar ik moet zitten, want op mijn tafeltje prijkt een bordje met mijn kamernummer: 19. Gestart met een cappuccino en een vruchtensapje. Twee broodjes, jam, ham en kaas. Ik wil afrekenen, maar een Italiaan met hele mooie blauwe ogen is me voor. Het is geen straf om te wachten. Hij is goedgekleed, mooi overhemd, leuke broek, pijpjes iets opgerold, bruine voeten in mooie schoenen. Een typische Ito dus. Ik kijk en wacht geduldig. Hij stapt in een auto met diverse overhemden keurig opgehangen. Vast een verkoper. En ja, in zo’n groot land als Italie moet je dan zeker in hotels overnachten. Na het afrekenen rij ik rond 9 uur richting Livorno.

Onderweg zie ik weer van alles: zonnebloemen die wanhopig kijken richting de kant waar normaliter de zon schijnt. Niets van dat al vandaag; wel warm, maar de lucht is bewolkt. Ik zie velden met graan, courgettes, die ik herken van de geel-oranje bloemen. Veel verbouw in de regio Emilio-Romana. En veel werk aan de weg; dus regelmatig van 130, terug naar 60. Ik doe dat braaf, je zal maar werken aan de weg en iemand rijdt je (zowat) voor je sokken. Oh en ik ben er ook wel eens voor bekeurd.

Zo langzamerhand rij ik Toscane binnen. Op de snelweg onderweg valt me op dat vooral Citroën opvallende kleuren heeft.

Nog niet het lieflijke landschap van midden-zuid Toscane, nee hier de uitlopers van de Apenijnen met flink hoge bergen. In sommige bergen lijkt gehakt te zijn en ja, mijn idee klopt, gezien de vele hoeveelheden marmer die ik op terreinen langs de snelweg opgestapeld zie. Onderweg naar onze huizen voor vloeren, badkamers, keukens. Ik denk altijd dat die bergen op een moment zo boos worden van al dat gehak dat ze als reactie een aardverschuiving teweeg brengen.

Bij Livorno rijdt een Zwitserse auto voor me met een dakkoffer; die moet vast ook de boot op. Samen met de routebeschrijving en het volgen van de Zwitser kom ik aan bij de boot. Ik ben ruim op tijd om kwart over 12, want om 1 uur mogen we aan boord rijden. Grappig dat alle mensen net als ik hun auto een beetje fatsoeneren; tijd nemen om een broodje te eten en spullen te verzamelen die ze mee naar boven willen nemen. Altijd weer een gedoe en veel hectiek om in te schepen. Het zal de combinatie van warmte en tijdsdruk zijn, maar die mensen die daar werken hebben echt een pesthekel aan hun baan. Ze staan maar te schelden en te gebaren tegen al die buitenlanders die geen woord verstaan van hun schreeuwerij of doen net als ik: net doen of je het niet begrijpt. Ik volg de gebaren en parkeer de auto op Dek 4-d; voor de zekerheid maak ik een foto van het deknummer. Dat moet ik niet nog een keer meemaken dat ik de auto niet meer terugvind. Gelukkig heeft mijn auto een afwijkende opvallende kleur, dus als ik eenmaal op het goede dek ben, dan zal ik hem zo terugvinden.

Aan boord ga ik in de koele lounge zitten en ga op mijn laptop het verslag van gisteren maken. Hopelijk vanavond goed internet op Corsica om mijn blog te kunnen plaatsen. Ik barst van de dorst en ga op zoek naar een restaurant, dat is zo gevonden, is de ruimte achter de lounge. Ik neem twee flesjes drinken en besluit later te eten. Ik doe wat spelletjes op mijn telefoon, loop wat heen en weer en als ik bij de bar iets wil bestellen, gaan net de luiken dicht. Geen pasta of iets warms meer. Dan toch even shoppen, oh, die gaat pas om 6 uur weer open. Het zwembad op het achterdek is ook gesloten. Kinderen lopen verveeld heen en weer of huilen omdat ze hun middagslaapje missen. Honden liggen zenuwacht te hijgen en houden angstvallig alles in de gaten. Deze boot is een stuk minder goed geoutilleerd dan destijds vanuit Nice. Was misschien ook wel een andere maatschappij? Ik kan toch nog een tosti bestellen, dus die eet ik lekker op. De zon laat zich aan het einde van de middag pas zien. Onderweg passeren we vele kleine eilandjes, waarschijnlijk onbewoond. Ik kan ze niet opzoeken, want er is geen gratis internet aan boord. En geen bereik. Ik ga aan een tafel zitten en pak mijn laptop om vast aan dit verslag te beginnen. Vul ik het morgen aan met de rest van wat ik vandaag meemaak.

De auto vind ik gemakkelijk en het is weer net als drie jaar geleden een gekrioel in het trappenhuis van mensen die zich willen haasten om bij hun auto te komen. Ik wacht rustig af; dek 4 is pas als laatste beschikbaar. Ik wurm me tussen de auto’s door om bij mijn auto te kunnen komen; die staan echt pal tegen elkaar aan en met net genoeg ruimte om de deur open te kunnen doen. Om 7 uur komen we aan in Bastia en rij ik van boord af. Ik rij rechtstreeks naar de gereserveerde camping op een kwartiertje afstand. Ik krijg een prima plaats en ja, dan moet het er maar van komen: slapen in de pop up tent. Die staat zo, luchtbed blaast elektrisch op, hup kussen erbij en mijn dekbedhoes, want het lijkt me veel te warm vannacht. Aan alle kanten kunnen de raampjes open, waardoor er wat wind tussen de gazen doorkomt. Ik wil nog kijken of ik nog iets te eten kan krijgen op de camping, maar de overbuurvrouw nodigt me uit om wat te drinken. Ze had net naar haar vriendin (die ook recent weduwe is geworden) dat ik in mijn eentje op vakantie was en dat zij dat ook kon doen. Ik krijg een heerlijk koud flesje water en het wordt een gezellig gesprek; later komt haar man erbij en we spreken over de vakantie en Corsica. Leuke mensen uit Heiloo: bedankt voor jullie gezelligheid! Ik heb eigenlijk geen zin meer om op zoek te gaan naar een restaurant en eigenlijk heb ik ook geen honger. Ik doe nog wat spelletjes op mijn telefoon en wurm me in het tentje om te gaan slapen. 

foto: stockfoto van JouwWeb