4 december 2021, de dag begint grauw, mistig, troosteloos. Deze dag zou anders verlopen; of in ieder geval een dezer dagen zouden we deze dag ons later herinneren als een mooie dag. Vandaag was de uitgerekende datum waarop je eigenlijk gezond op de wereld zou komen. Want natuurlijk zou alles goed gaan, daar gaan we toch allemaal van uit? Helaas was dat niet zo, het ging niet goed. We moesten voortijdig afscheid van je nemen. We denken allemaal fierljeppend 85 te worden, maar een onbezorgd en leven zonder verdriet of tegenslagen, dát is niemand gegeven. Ook mijn kinderen niet. Hele donkere wolken pakten zich samen boven ons gezin. Er moesten moeilijke keuzes gemaakt worden; keuzes waarvan je hoopt dat je kinderen die nooit zouden hoeven maken. En de keuze hebben ze gemaakt, hoe dapper en verstandig, maar hoe klote voelde het. En toen kwam je afscheid, wat kun je zeggen over iemand die je nog niet kent? Toch heb ik in augustus getracht te verwoorden wat je al voor ons betekende en hoe je al onderdeel was van ons gezin. Onderstaande tekst heb ik uitgesproken en in overleg met Marjanne en Roy plaats ik hem hier.
Lieve Milou,
In gedachten zag ik je al zitten met kerstmis op de bank, stevig vastgeklemd tussen je twee nichtjes voor een mooie foto van jullie drieën. Ik zag je voor me in het babybedje, heerlijk slapen met je duim in je mond. Ik zag je voor me aan onze grote eettafel, genietend van alle drukte om je heen. Ik zag je voor me op je driewieler en hoorde je al oma roepen als ik een brief zou posten. Ik ging op je passen als mama en papa ’s avonds even een uurtje weg moesten; jij in je mooie bedje boven en ik beneden op de bank met de twee poezen. Ik zou glimlachen om de blikken die ik bij je herkende van je papa of om de bewegingen net als die van je mama. Een mooi nieuw meisje, zo gewenst en al zo onderdeel van onze toekomstgedachten. Maar dit leven is niet voor jou.
Milou, wat ben je mooi, met je kleine vingertjes, je zwarte haartjes, je knietjes gebogen, je kleine voetjes. Wat zullen we je gaan missen en wat zal het soms moeilijk zijn. We weten dat de nachten donker zullen zijn, nachten vol verdriet waarin we aan je zullen denken en huilen om wat niet is en nooit zal zijn.
Ik troost me met deze gedachte: alleen in de nacht kun je de sterren zien. En wat zul jij een prachtige ster zijn in alle donkere nachten. Schijn maar helder en groots, zodat we naar boven kijken en zullen zeggen: daar, daar is ze! Dag lieve Miloutje, tot ooit.
Nu, 4 maanden later heeft Milou een mooie plaats in ons hart en zijn we een hechte familie die elkaar kan troosten. Iedere avond zie ik een hele mooie duidelijke ster als ik mijn rondje met Izzy loop en iedere avond zeg ik: dag Miloutje. Ik hou me vast aan de gedachte dat er boven goed op haar gepast gaat worden.
Foto: stockfoto van pexels.com