Jarenlang heb ik me ongelukkig gevoeld, een soort van constant gevoel van depressief zijn. Nu zal dat ongetwijfeld een beetje in mijn genen zitten, maar heel eerlijk: voor mij hoefde het leven niet zo. Niet om erg van te schrikken, het ging niet zover dat ik zelfmoordneigingen had, maar als het leven voor mij klaar was, dan was dat maar zo. Deze gedachten gingen vaak door me heen toen Andy ziek werd, hij wilde nog zoveel en genoot echt van zijn leven. Ik had me graag in zijn plaats bij Petrus aan de poort gemeld. Voor de insiders: ook met schoenen aan.
Ik zocht het geluk in allerlei zaken: in mooie spullen, reizen, mensen om me heen. En dat alles maakt me ook gelukkiger; ik eet liever van mijn mooi vormgegeven Wedgwood bord, dan van een wit bord waar een stuk van af is. Want dat stukje eraf: dat irriteert me. En ik wil me niet irriteren, dus dat bord of iets anders wat kapot is (en ik of iemand uit mijn buurt kan het niet hergebruiken of repareren) verdwijnt in de prullenbak. Geen irritaties aan dit soort onzin dingen. Er zijn tenslotte belangrijkere zaken in het leven. Zoals?
Het overlijden van Andy heeft me ook geleerd dat ik blij mag zijn dat ik er nog wel ben en dat ik onze kinderen en kleinkinderen hun leven mag zien leiden en trots op ze kan zijn en geluk mag ervaren als ik ze in mijn nabijheid heb.
Gisteren kreeg ik een filmpje doorgestuurd van een vriendin die een Youtube kanaal heeft (je kunt je abonneren, dat is overigens gratis) https://www.youtube.com/watch?v=g-FstM-sIrs ; zij filmt toevallige voorbijgangers. Deze mevrouw heeft het over vitamientjes voor de ogen en oren. Prachtig!
En wat zijn voor mij dan de vitamientjes voor de ogen en oren? Vanochtend liep ik met Izzy haar rondje en in de strakblauwe lucht ontwaarde ik een grote roofvogel en een kleinere in de lucht. Moeder (of vader) leert zijn/haar jong vliegen. Hoe mooi, voor mij mijn dagelijkse aanbevolen hoeveelheid vitamientjes weer in-the-pocket. En zo simpel kan het zijn. Fijne dag allemaal.
