Ik weet niet hoe het bij jullie is, maar mijn leven is verre van saai. Altijd wat te beleven. Vandaag weer een nieuw avontuur. Dochterlief wilde met haar man en kind haar verjaardag gezellig vieren in de dierentuin en ja, wat dan met Kobus? Naar Schelluinen. Nou moet je weten dat Kobus en ik dikke vrienden zijn; hij heeft dezelfde ouders als Sam, de pup waar ik helaas afstand van moest doen toen Andy net overleden was. Dus ja, in Kobus zie ik ook Sam. En daarnaast is Kobus echt de allervrolijkste, dus gewoon gezellig als hij er is. Ik ging hem en Izzy uitlaten en dacht: ik laat ze los. Hoppa, daar vloog Izzy de sloot in, achter wat eenden aan. Leuk, dacht Kobus! Die was zijn wellnesdagje bij de trimsalon van maandag alweer vergeten. Lekker schoon en keurig getrimd was hij daar vandaan gekomen. Ik zag niet goed of Kobus ook echt zwom, maar hij was wel nat. Izzy had duidelijk helemaal in de sloot gezwommen: die was van bruin-witte hond veranderd in een modderig monster. En ja, dan weet ik het al: ik kan roepen wat ik wil, maar Izzy komt niet terug. Kobus uiteindelijk wel en met zijn tweeen liepen we naar huis. We zagen Izzy nog heen en weer rennen op het eilandje, zelf heengezwommen dacht ik nog, dus dan kan ze ook wel terugzwemmen. Nog een keer roepen, maar nee Izzy bleef waar ze was.
Thuis ging Kobus eens lekker liggen op mijn nieuwe kleed, maar Kobus was dus niet vies verder. Ik ging verder achter mijn laptop met een verslag, want ik was thuis aan het werk. Oh ja, nog even de dierenarts bellen voor het zere pootje van Izzy. Ik kan nu niet komen zei ik nog, want ze is in het weiland en komt voorlopig nog niet terug. Okee, afspraak voor morgen gemaakt.
Nog even gecheckt of ze inmiddels voor de deur stond, maar nee. Verder met mijn verslag. De telefoon gaat. Het is Roy. Hee mam, waar is Izzy? In het weiland zei ik. Oh dan is ze het toch op Dorpsberaad. Dat is een facebookgroep van de bewoners in ons durpie. Ik kijk en jawel hoor; Izzy nog steeds op het eiland. Er was een dame onderweg met een bootje. Dus ik dacht: ik loop er maar even heen, want Izzy vindt vreemden eng. Op het eiland zie ik Izzy staan, druk blaffend en heen en weer rennend; een mevrouw die probeerde haar te lokken. Oh ja, dat eiland: dat is een gezamenlijk stuk privé land, eigendom van mensen in een straat achter hun huis; omringd door water dus. Een andere mevrouw vaarde in een bootje en ik had me inmiddels gemeld via Facebook en live. Instappen in het bootje viel niet mee, dus gelopen naar het huis waar een steiger was. Toen viel het nog niet mee, maar ik viel niet in de plomp. Overgevaren naar het eilandje, weer met gevaar van een onverwachte zwemles mijnerzijds uit het bootje. De doodsbange Izzy in de boot getrokken; weer in het bootje, overvaren, en daar werd ik door een vriendelijke mevrouw uit de boot geholpen. Eerst Izzy en die werd met riem en al afgegeven aan de heer des huizes, die in een keurig zwart pak liep. Fijn zo'n blubberige hond in de buurt van een keurig geklede manier. Ik stamelde wat excuses en klom behendig (ik had inmiddels ervaring) uit de boot. Pffff. En eindelijk naar huis. Kobus blij, ik blij en Izzy was erg moe.
Update: Izzy haar dikke poot en bezoek aan de dierenarts. Het dikke pootje bleek een allergische reactie; waarschijnlijk is ze gebeten of gestoken. Bij haar andere pootje zat een nagel los (nog van het roltrapaccident in Italie in oktober?). Nagel is eruit getrokken en keiharde Izzy geeft gewoon geen kik.