715 dagen na je overlijden en ik dacht altijd dat het verdriet dan wel minder werd. Maar nee, wat heb ik weer een rotdag vandaag. Eigenlijk zou ik samen met mijn zusje naar de begraafplaats van mama gaan om daar een kaars te branden. Gezien de oplopende Coronacijfers blijven we verstandig thuis. En ik wil helemaal mijn verstand niet gebruiken; ik wil huilen; ik wil schreeuwen dat het allemaal oneerlijk is, dat het jouw tijd nog niet was. Maar dat is allemaal net zo zinloos als jouw dood.
De wereld mist een mooi mens in jou en hoe minder kleurrijk is mijn wereld zonder jou. Jij was degene die kleur gaf aan mijn leven. Je zit in mijn hart, mijn ziel, je was mijn hele leven.
Ik lees op Facebook een herinnering en tel 365 dagen op bij de 350 die er vorig jaar stonden. Weer 365 dagen voorbij waarbij we niet samen in één bed lagen; waar we niet nieuwe herinneringen samen maakten, waar we niet samen hebben gelachen; waar we niet met een blik naar elkaar keken wanneer we trots waren op onze kinderen.
De foto geeft nog steeds weer wat jouw dood met mijn leven gedaan heeft: het is minder kleurrijk; alle kleur ontbreekt. En in zwart wit zie je ook de bomen, maar niet zo mooi de verschillen in groentinten. En zo is het ook met mijn leven; heel mooi soms, maar altijd mist er iets.
En mama, voor het eerst ook een kaarsje op deze dag voor jou; ander verdriet. Zeker een gemis, maar ook berusting. Het is goed zo, zei je. En dat is ook zo.
En natuurlijk ook een kaarsje vanavond voor Milou, ons te kleine broze meisje. Iedere avond zie ik je stralen en iedere avond zeg ik je gedag.
Vanavond drie kaarsjes en morgen weer verder.