Wie is een voorbeeldfiguur voor jou lees ik op het Pickwick theezakje. Tsja, dit soort vragen zetten me toch aan het nadenken en eventjes denk ik: zal ik gewoon zeggen die of die? Maar nee; ik kan er kort over zijn om te antwoorden op de vraag wie mijn voorbeeldfiguur is? Niemand!
Jarenlang heb ik geprobeerd om het veel mensen naar de zin te maken, om te leven naar normen die pasten in onze maatschappij. Om te doen zoals iedereen deed, om te streven naar doelen, om succes te krijgen op werkgebied, om te voldoen aan het ideale (lichaams)beeld, om de best mogelijke vrouw, moeder en medewerkster te zijn.
Dat was een lastig en niet vol te houden proces voor mij. Want wat heeft het me opgeleverd, nou beter gezegd: wat heeft het me gekost? Heel veel slapeloze nachten, eet- en rookverslavingen, constant het gevoel tekort te schieten. Veel gesprekken met coaches, psychologen, familie, vrienden en met de lastigste en meest kritische gesprekspartner: mezelf. In één zo'n gesprek heb ik me gerealiseerd dat ik prima ben, zoals ik ben en dat ik niet hoef te leven naar iemands voorbeeld. Nu pas weet ik dat ik die druk om te presteren in zijn breedste vorm, heb losgelaten.
Dat ik zing en dat het niet zo mooi klinkt als Sade, het zij zo. Dat ik niet pas in maatje 40, ook niet erg. Dat ik spinnen doodeng vind, geeft niets; ik mep ze dood of roep een buurman. Dat ik Candy crush speel ipv naar interessante actualiteitenprogramma's kijk? Boeien.
Dat en nog veel meer dingen accepteren, die voor mij zo veel beter en als iets van mezelf voelen. Dát maakt dat ik me een vrijere vrouw voel. Vrij in het maken van keuzes die passen bij mij en mijn persoonlijkheid. Goh en dat klinkt me toch als mooie muziek in mijn oren.
Foto: Jacklien Slieker