Vandaag ga ik op bezoek bij een oude werkgever, een grote zorginstelling met oa een ziekenhuis. Niet om gezellig bij te kletsen met oud-collega's, maar voor een operatie. Niets spannends, maar toch. Mijn zusje haalt me in alle vroegte op; ik zie de borden op de Banneweg en we volgen de bewegwijzeringsborden waar ik ooit met een hele knappe man de tekst op alle borden samen mee heb bedacht. Natuurlijk kon ik mijn patientenpas niet vinden, dus eerst een nieuwe maken. Ik weet de weg, tref een dame wiens naam ik me niet meer kan herinneren, maar ze werkte er destijds ook al. Gek om hier te lopen en er niet meer bij te horen; ik denk niet dat dat gevoel ooit overgaat. Ik loop langs het restaurant dat geëxploiteerd wordt door een externe partij; er is nog even sprake geweest om dat in eigen beheer te doen en mij is destijds gevraagd of ik interesse had om daar teamleider te worden.
Ik ga met de lift naar de 1e verdieping en meld me bij de dame van de dagbehandeling. Boven alle deuren staan ruimtenummers: Het eerste cijfer is het gebouw, gevolgd door de verdieping en dan het ruimtenummer. Dat weet ik nog van mijn eerste klus binnen de organisatie: secretariële ondersteuning voor het Millenniumproject. Men vreesde voor grote computerproblemen bij de overgang naar het jaar 2000 en daarvoor moesten alle computers of computergestuurde apparaten in kaart worden gebracht. Ik hield in een systeem bij waar welk apparaat stond; regelmatig moest ik ook inventariseren, want de apparaten verhuisden nogal eens. Het Millennium verliep zonder noemenswaardige drama's in het ziekenhuis.
De dame van de dagbehandeling checkt in het systeem mijn patientgegevens en ook daar heb ik een aandeel in gehad. Mijn laatste klus was officemanager van het programmabureau voor de implementatie van het elektronische patientdossier. Hartstikke leuk en interessant; inmiddels zijn we vast een aantal updates en uitbreidingen verder.
De verpleegkundige doet de intake en vraagt me me om te kleden en het operatieschort aan te doen. Op mijn bed een gekleurde deken, geheel volgens het Planetree principe, in huiselijke kleuren. Planetree is een concept dat overgekomen is vanuit de USA en door Rivas vele jaren geleden is omarmd. Ik herinner me deze beginzin nog uit de training die alle leidinggevenden destijds kregen om dit principte te introduceren onder alle medewerkers. Zo'n mooi woord in deze context: omarmd. De bejegening door iedereen is hartstikke vriendelijk, persoonlijk en patientgericht. De uitleg is prima, het verloop van de dag wordt me verteld; mijn spullen kunnen in een kluisje veilig opgeborgen worden.
Ik word naar de uitslaapkamer/voorbereidingskamer gereden ter voorbereiding op de OK, de verpleegkundigen die aan mijn bed komen, stellen zich allemaal een voor een voor en vertellen me uitgebreid wat ze doen en waarom ze dat doen. De anesthesioloog komt langs, de gynaecoloog ook nog en de OK medewerker van dienst is een kennis, dus die komt ook nog even gedag zeggen. Toch wel fijn om een aantal mensen te 'kennen'. Ik word naar de OK gereden en dan ben ik zo weg door de narcose.
Zo, de operatie is achter de rug, alles is goed gegaan. Na een heerlijk ijsje (favorietje: raket) op de uitslaapkamer word ik teruggereden naar 'mijn' zaal. Ik app de kinderen dat ik er weer ben. Er komt iemand langs om te vragen of en wat ik wil eten. Het lijkt wel een hotel! Ik eet een boterham en krijg een kopje thee. Het catheter en zeker 1,5 meter stof wordt uit me getrokken; geen pijn gelukkig.
Om naar huis te mogen, moet ik zelfstandig geplast hebben en de arts moet me gezien hebben. Het eerste is zo gebeurd, maar de arts heeft het druk, dus langskomen op de afdeling zit er niet in. Rond kwart voor twee loop ik daarom met mijn inmiddels gearriveerde zoon naar de poli. Ik hoor mijn voornaam roepen in de wachtkamer en het duurt even voordat ik doorheb dat de gynaecoloog me bij mijn voornaam roept. Ik heb ook een paar projecten met hem gedaan in de loop der jaren, dus hij kent mijn naam en ja hoor, ik mag naar huis. Ik bedank hem voor de goede zorgen en ga lekker naar huis. Eigenlijk hebben alle oud-collega's goed voor me gezorgd; bedankt daarvoor! Ondanks dat ik er al 5 jaar niet meer
werk, voelt het nog steeds heel vertrouwd.