Ik werd gisteren getagd door een nichtje als Powervrouw vanwege Internationale vrouwendag. Nou, zo powerfull voelde ik me op dat moment niet. Slechte nacht gehad vanwege mijn schouder, ondanks de slaaptabletten die ik dagelijks neem om te kunnen slapen. Iedere avond slik ik ook een antidepressiva, om mijn angsten te kunnen reguleren. Dus zo'n powervrouw ben ik eigenlijk ook niet. Maar wanneer ben je dat dan wel? En wil ik dat wel zijn? Ik weet dat er best veel op mijn bordje is gekomen de afgelopen maanden en dat ik, ondanks dat, hartstikke positief in het leven sta. Meestal dan. Maar voor die momenten dat ik het even niet zie zitten, bijvoorbeeld als ik 's avonds naar de foto van Andy kijk en in tranen uitbarst, dan blijkt de chemische hulp van dat pilletje enorm welkom.
Dan is er ook de afhandeling van het overlijden van mama en ook dat is me niet in de koude kleren gaan zitten. Het huis is leeg, de spullen zijn verdeeld en voor mijn tastbare herinneringen zoek ik een plaatsje in mijn huis. De planten waar ze met zoveel aandacht voor zorgde die staan in mijn woonkamer; ik kreeg het niet over mijn hart om ze in de vuilnisbak te gooien. Met die planten kwam ook nog een bloempot van mijn oma Beekvelt mee. Tussen alle bedrijven door hebben de kinderen de kleding van Andy uitgezocht en eruit gehaald wat ze graag wilden hebben; vanochtend vroeg het restant weggegeven aan het goede doel.
Ik verzamel moed om deze week het opnamegesprek te voeren voor mijn dementerende tante voor het verpleeghuis; ze verhuist daar volgende week heen en ook haar huis moeten we leeg opleveren; haar spullen moeten we uitzoeken en ook daar moeten we een een nieuwe plaats voor vinden.
Als haar verhuizing ook weer achter de rug is, ga ik er een midweek tussenuit; naar zee of het bos, even iets anders en tijd voor bezinning.
Vanochtend mijn afsluitende coachingsgesprek gehad en daar ben ik tot de conclusie gekomen dat ik toch verder ga met het ontwikkelen van coachingsvaardigheden en zodoende te starten met mijn eigen coachingspraktijk.
Op de terugweg doe ik boodschappen bij bij Dirk, lekker goedkoop denk ik nog. Bij het verlaten van de winkel met natuurlijk veel te veel aan producten, zie ik de kaasboer aan de overkant; oh ja, ik moet nog oude kaas. Ik koop een stuk van 1,3 kilo; ik laat me niet verleiden om Franse Kaas te kopen en ook de noten laat ik aan me voorbijgaan. Dat is dan 21 euro en 85 cent zegt de kaasjuwelier. Das wel duur; ik besef dat er mensen zijn die voor dat geld toch echt een paar dagen kunnen eten. Zal ik bedanken en de kaas teruggeven? Ik neem het mee en iedere keer als ik de koelkast opendoe, zie ik die dure kaas liggen. En dan denk ik: wel duur. Maar weet je: ik vind het echt lekker; ik kan het me nu veroorloven en zo voel ik me ineens een Powervrouw. Nichtje had toch gelijk.