Een huwelijk is een overeenkomst tussen één man en één vrouw tot een langdurig samenwonen, dat was zo ongeveer de definitie destijds toen ik nog bij meneer Bänffer in de klas zat bij het vak Recht op de Meao. Ik spreek over begin jaren 80 toen er nog geen sprake was van een homohuwelijk. Ik meende dat in begin jaren 90 mijn gemeente Giessenlanden een van de eerste gemeenten was waar dat plaatsvond, maar natuurlijk wil ik jullie geen valse informatie geven, dus ik check het Internet. Daar lees ik dat zij de eerste gemeente waren waar homoseksuele of andere alternatieve relatievormen geregistreerd kunnen worden. Het zou tot 2001 duren dat Amsterdam de primeur kreeg om het eerste homohuwelijk wereldwijd te sluiten.
Daar dacht ik allemaal aan toen ik vanochtend wakker werd op onze trouwdag. Geen grote bos rozen vandaag die je met de woorden: kijk eens schat, gefeliciteerd met onze trouwdag, aan me gaf. Nee, dat niet. Ik had me voorgenomen om vandaag de stad in te gaan en mezelf een prachtige bos rozen cadeau te doen met 34 rode rozen en 1 witte en daar een traditie van te maken. Gewoon om stil te staan bij ons huwelijk en wat dat voor me betekend heeft.
Ik krijg een appje van een van de kinderen en die schrijft o.a: bedankt dat wij een onderdeel mochten zijn van jullie reis. De tranen lopen over mijn wangen, en jee, wat baal ik van die tranen. Ik was zo vastbesloten om er niet te emotioneel over te zijn, had van de week al laten weten dat ik niets van de kinderen verwachtte vandaag, dat hoefde echt niet.
En nu dat appje, onderdeel mogen zijn van onze reis. Mijn gedachten gaan op de loop over die reis: was het grootbrengen en begeleiden van onze kinderen niet het doel van onze reis? Ja, ook, en goed gelukt! Maar zeker ook alle liefde die we deelden voor elkaar was een vast gegeven van onze reis, en jeetje welke bestemmingen, uitdagingen, dieptepunten én hoogtepunten hebben we tijdens onze reis meegemaakt! Er waren wel echte life events, faillissement, openbare verkoop van ons huis, baanverlies, echtscheiding van mijn ouders, het onverwachte overlijden van je vader in het buitenland, mijn vader die stierf, de ziekte waaraan je moeder overleed, mijn vader en alle zakelijke misère met alle nare consequenties.
Overnieuw beginnen terwijl we niets meer hadden, behalve onze kinderen, de hond én onze liefde voor elkaar en vertrouwen in elkaar en in onze toekomst. Want wij zijn doorzetters; wat hebben we samen weer bereikt op eigen kracht? Allebei een mooie carrière, geen zorgen meer, een fijn thuis voor ons gezin, fijne vrienden. Het was mooi.
En daarom is deze dag er één om te blijven vieren: het is voor mij de dag van de liefde en wat prijs ik me gelukkig om te kunnen zeggen dat ik die heb gekend.
Ja, ja, zullen sommige bekenden zeggen: maar het was niet altijd rozengeur en maneschijn. Nee, dat zeker niet, maar de liefde én respect voor elkaar is altijd gebleven.
Boudewijn de Groot vat ons huwelijk mooi samen in zijn refrein van de Avond:
Want je kunt niets zeker weten en alles gaat voorbij.
Maar ik geloof, ik geloof, ik geloof,
Ik geloof, ik geloof in jou en mij.
In de stad ben ik vandaag niet meer gekomen; bloemen halen was niet meer nodig, want ondanks mijn appje zijn ze vandaag even langs geweest om een bakkie te doen en om me bloemen te brengen. Hoe lief van onze kinderen.
#opgevenisgeenoptieteamAndyAsmus