Twee violen en een trommel en een fluit
Zes en vijftig werd ik gisteren. Zes en vijftig. Ik typ het expres voluit, zodat die leeftijd goed tot me doordringt. De meeste boterhammen zijn gegeten zegt een oude tante van 82 altijd tegen me en zo is het. Dankbaar dat ik ook dit levensjaar weer gehaald heb, zo pijnlijk wordt het me vandaag duidelijk dat we niet allemaal zo oud worden. Ik stond op met frisse moed, lekker douchen, scrubben, bodylotion. Make up ging me net iets te ver, maar ik zou zeker genieten van deze dag. Dacht ik.
De ene app na de andere kwam binnen, lang-zal-ze-leven werd gezongen in videochats. Heerlijk, ik geniet er van. Mijn moeder belt; helaas geen bezoek vanwege Corona. En eigenlijk heb ik ook niet zo’n zin in bezoek, die 1,5 meter en max 6 personen is toch een gedoe. Na mijn cappuccino als ontbijt maar een stukje brownie en een stukje Blondie die ik zelf gebakken heb. Ik twijfel: zal ik vandaag letterlijk zelfs de slingers ophangen? Het gaat me net te ver. Een van mijn tantes belt me om me te feliciteren; toch leuk dat je tegenwoordig op allerlei verschillende manieren gefeliciteerd wordt.
Rond koffietijd stap ik op de fiets en haal boodschappen voor vanmiddag en voor het avondeten. Sabine, Mark en Pip blijven eten en de anderen komen in de middag even feliciteren. Als ik thuiskom ligt er een mooie bos bloemen van een vriendin bij de voordeur die op de gok naar me toe gereden was.
De boodschappen ruim ik op. Er wordt aangebeld en er staat iemand met een doos met daarin een lieve kaart en een bos bloemen van een andere vriendin. Ik lees de kaart en plots grijpt het me aan. Ik moet weg hier. Maar ja, de kinderen komen en twee vriendinnen zouden een bakkie komen doen. Ik sluit mijn gordijnen en ga in de achtertuin wat zitten gamen en luister naar wat muziek. Ik hoor de brievenbus. Er zitten veel kaarten in; ik kan ze niet lezen. Ik grijp mijn fototoestel en doe Izzy aan de riem. Kom, we gaan naar zee. Weg hier, weg van alle herinneringen, weg van het verdriet om zonder jou mijn verjaardag te moeten vieren.
Ik app de kinderen om hen te zeggen dat ze zondag van harte welkom zijn, maar vandaag heb ik te veel verdriet. Natuurlijk reageren ze teleurgesteld. Na wat heen en weer geapp besluit ik om te keren en toch naar huis te gaan. Geen zee vandaag, niet zwelgen in verdriet. Ik kan niet weg blijven lopen; ik moet hier doorheen. Hoe erg ik ook verlang naar een verjaardag als altijd; de situatie is nu eenmaal anders en daar verandert niemand iets aan.
Thuisgekomen ga ik nog een uurtje naar bed; de emoties vragen zoveel energie dat ik bekaf ben. De kaarten lees ik en er liggen weer bloemen voor de deur als ik beneden kom. Hoe lief toch allemaal, er zijn er bij die echt begrepen hebben dat deze dag een hele lastige is. Mijn nichtje staat op de stoep en vraagt of ze toch mag binnenkomen? Ja hoor lieverd, kom maar.
Vorig jaar had je er niet meer aan gedacht om een cadeautje voor me te kopen en tijdens onze reis naar de Lofoten zei je: koop maar een mooie tas. In Noorwegen niets naar mijn zin gezien, dus thuis bij mijn vertrouwde Nora in haar winkel De Tagine (www.detagine.nl) in Giessenburg een mooie tas uitgezocht. Dat wist Suus nog, dus ze kwam met een cadeautje uit de winkel van Nora. Hoe lief en attent.
De kinderen komen een voor een binnen en Suus verdwijnt naar huis. We doen niet meer aan cadeautjes; we proberen een leuk weekend of een leuke dag per jaar te doen met elkaar. Maar ja Pip geeft nog wel cadeautjes. Helemaal trots is ze dat ze haar grappige tekening aan me mag geven; ik krijg bloemen en bloemen van Mark zijn moeder tegelijkertijd. Ik krijg een voorleesboekje voor oma’s en bij mijn opmerking dat ik daaruit dan mooi kan voorlezen aan Juliette kijkt ze toch ietwat beteuterd. Ik maak het gauw weer goed met haar. Ook nog een doosje Celebrations, mmmmm.
Het is fijn dat de kinderen er toch zijn; en ze hebben gelijk: het leven moet ook gevierd worden, hoe moeilijk dat soms ook is. En wederom een vriendin aan de deur die een bos bloemen af komt geven. Ik word er bijna verlegen van en ik schaam me een beetje. Want hoe erg jouw afwezigheid ook is; er zijn genoeg anderen die mijn leven alsnog de moeite waard maken. Ik check mijn socials en lees alle felicitaties. Een goede kennis appt me 's avonds vanuit haar vakantieadres een foto met een heldere ster; eerder vandaag schreef ze dat er vanavond vast een extra ster straalt om me te feliciteren. Ze kreeg gelijk.
Twee violen en een trommel en een fluit. Zes en vijftig dus.
