Teveel hooi op mijn vork
Ken je dat? Nou ja, eigenlijk hoop ik dat je het niet herkent, want echt leuk is het niet. Nu ben ik 60 jaar (ja heus!) en dan nog ken ik mijn eigen grenzen niet. Je zou toch denken: hee, zou je dat nou wel doen wanneer je een vraag krijgt om iets te doen. Of wanneer iets leuks voorbij komt. En dat je dan goed nadenkt voor je antwoordt. Dat je denkt: past dat wel bij me nu? Is nu het juiste moment? Is het iets waar je blij van wordt? Maar nee hoor, ik heb al ja gezegd en denk oprecht: leuk! Maar daarmee stap ik stap steeds weer over mijn grenzen heen en wat ik ook probeer en voor handigheidjes, reminders, pauzes ik ook toepas: ik trap er steeds weer in. Een oud-leidinggevende zei eens tegen me: je ambitie gaat met je aan de haal. En dan denk ik nu: waarom doe ik dat en waarom nog steeds, heb ik daar niet van geleerd?
Ik mag vandaag nog 6 jaar en 335 dagen werken. Huh? Ja, ja, ik heb zo’n aftelkalender op mijn telefoon voor mijn pensioendatum op 4 maart 2032. Tenminste zoals het er nu naar uitziet. En werken vind ik het meest van de tijd oprecht leuk, vooral inhoudelijk. Fijn om met mijn ervaring mijn hersenen te laten werken. Ook fijn om privé van alles te organiseren. Super leuk, maar de balans is weg. Ik hoor mezelf zeggen tegen iemand, wat ga jij dit weekend doen? En ik weet al dat de wedervraag komt en dat ik een soort van trots zeg: leuk, ik ga dit en dit en dit en dit en dit en dit en dat doen. Echt trots! Maar dat voelt als topsport, ik kan het wel, maar ik kan niet altijd pieken. Ik heb behoefte aan een langere periode van rust om te herstellen dan dat ik vakantiedagen heb. En moet ik dan eigenlijk niet tot de conclusie komen: je kúnt het wel, maar de manier waarop het voor jou goed blijft voelen, dat kan niet. En dat frustreert me, dat helpt ook niet.
Het frustreert me dat ik dezelfde fouten blijf maken, dat ik mezelf toesta om in situaties terecht te komen die alle energie uit me trekken. Ik ben een oude batterij aan het worden die bijna niet meer opgeladen kan worden, zo voelt het. Als ik denk dat ik een volle batterij heb, dan is die leeg voordat ik het doorheb. En echt: ik voel me goed als ik in een drukke flow zit; ik heb het gewoon niet door dat mijn batterij leegloopt. Maar dan ineens komen de fysieke klachten: duizeligheid, misselijk, raar gevoel in mijn hoofd. Dát heb ik al eens eerder gehad, dus nu luister ik naar wat mijn lichaam me toeschreeuwt: RUST!
En heroverwegen.
Reactie plaatsen
Reacties
Naar je lichaam luisteren is écht heel belangrijk Deanne. Ik herken jouw gevoel heel goed. Denderde ook altijd maar door omdat ik alles leuk vond, maar mijn batterij wist ik niet meer op te laden.
Het gevolg was dat ik jarenlang helemaal opgebrand van mijn pensioen zat te "genieten".
Jij weet en voelt nu zelf al wat je wel of niet kunt.
Zorg goed voor jezelf!
Hoi Deanne, wellicht biedt een human design sessie (kan online) je handvatten… dat gaat er om hoe je ooit ter wereld bent gekomen en waar je geconditioneerd bent geraakt. Inclusief krachten en valkuilen… het geeft echt enorm veel inzicht. Laat maar weten.
( als je naar Italië wil komen dan kun je ook tegen een sterk gereduceerd tarief onze try out klant zijn voor een coachweekend inclusief ontspanning en plezier) In ruil voor goede feed back van jou). Laat maar weten ! Ik gun het je van harte ! Liefs, bar