Toch blijf ik het fijn vinden om in contact met mensen te blijven, al is het maar jaarlijks via de kerstkaart. Met die kaart wil ik zeggen: ik spreek je niet vaak, maar ik wil je laten weten dat je waardevol voor me bent en dat ik je in mijn leven wil houden.
Ik was begonnen met het zelf maken van kaarten, vind ik leuk om te doen. En toen ik er geen zin meer in had, heb ik mijn restanten van gekochte kaarten van de afgelopen jaren opgemaakt en zo mijn te verzenden stapel toch kunnen versturen.
Voor anderen dit jaar een virtuele wens voor kerstmis en de jaarwisseling. Als je op versturen drukt, weet je niet hoe de ontvanger er aan de andere kant van de virtuele telefoonlijn er bij zit.
Ik schrik dan ook van een kennis die schrijft dat haar man ernstig ziek is en dat ze wachten op een uitslag hoe nu verder. In gedachten zie ik de wanhoop op de gezichten van hen en hun gezin, wat brengt de toekomst? Het houdt me enorm bezig, want natuurlijk brengt het me terug in de tijd dat we de diagnose van Andy kregen. Ondanks de heftige diagnose van de kennis is er gelukkig kans op genezing na een groot aantal chemokuren. Gelukkig maar.
Op eerste kerstdag lees ik dat het hondje van een vriendin overleden is. Wat verdrietig. Een andere vriendin laat weten dat haar vader opgenomen is in het ziekenhuis. Ook heftig om zo met je moeder de kerst door te moeten brengen bij je zieke vader en onzeker te zijn over zijn gezondheid.
Vanuit mijn stoel kijk ik op de achterkant van het huis waar pas een kennis is overleden. De man was eenzaam na het overlijden van zijn vrouw twee jaar geleden. En nu missen de kinderen dus een moeder en een vader, hoe verdrietig.
In het huis ernaast zie ik met kerst licht branden en dat betekent dat de harde werkers uit oa Polen niet naar huis zijn om kerst te vieren met familie, maar in dit kale huis zijn, ver van alles vandaan. Vanochtend lees ik dat slechts een paar maanden na haar moeder, nu ook de vader van een kennis is overleden. Hoe heftig en dat juist nu in deze tijd.
Mijn buurmeisje van vroeger zie ik op een foto met een man, die blijkt haar zwager te zijn die plotseling overleden is.
Ik denk aan het verdriet van al deze mensen. Van harte hoop ik dat zij allemaal in 2024 de kracht in zichzelf zullen vinden om hun verdriet te dragen.
En ik denk aan geluk, want voor mij was er veel geluk in 2023 met de geboorte van 3 fantastische kleinkinderen, de mooie momenten met de twee oudste kleinkinderen, de dagen met kinderen, de bruiloft van mijn jongste, eerder de bruiloft van een vriendin, de 60e verjaardag van een vriendin.
Maar ik denk ook aan hoop. Ik denk aan de hoop voor de zieke vader en de zieke kennis. En hoewel vast naïef, maar ik hoop op een vreedzamere wereld met oog, aandacht en tijd voor elkaar.
