De zelfgemaakte kippensoep verwarm ik. Drie blikjes met knakworstjes laat ik ook in een pan glijden. De knakworstjes dan he? Ik stofzuig nog voor ze komen. Is er iets bijzonders dan vandaag? Welnee, of nou ja, eigenlijk wel. Want iedere dag is bijzonder, elke nieuwe dag geeft een mooie kans om iets bijzonders van je leven te maken. Vandaag komen ze lunchen. Alle kinderen en kleinkinderen. Het is altijd een drukte van jewelste en we zijn wel even verder voor alles weer warm op tafel staat. Oh ja, het tosti ijzer nog op tafel.
Niets ingewikkelds, niets spannends zou mijn zusje zeggen. Gewoon broodjes met soep, knakworstjes, vleeswaren of tosti. De kinderstoel wordt weer van zolder gehaald, want Cato wil er ook gezellig bij zijn. Het is wat krap aan het worden met ook nog de kerstboom erbij in de huiskamer, maar het past toch. We eten en praten, we lachen om de twee oudste kleinkinderen; ik lach om de grapjes van Ger, en realiseer me dat ik scherpte verlies. Maar... ik weet nog precies wanneer hij een grap maakt en wanneer hij serieus is. Meestal dan.
De tweeling zit op schoot en kijkt vol verbazing naar alle drukte om hen heen. Ik ben gelukkig en denk: hoe had Andy dit ervaren? Wat zou hij nu gezegd hebben? De kinderen vertrekken allemaal naar hun eigen bezigheden: concert Acda en de Munnik; lichtjesfeest in Beekse Bergen, avondje op de bank en ik?
Ik ga vanavond met Sabine naar mijn 3e voorstelling van de African Mama's. Ze dansen en zingen zo fantastisch; ik ga genieten.
Mijn zusje komt iets bij me brengen en ik vertel haar van de gezelligheid aan tafel vanmiddag en zeg ook dat Andy hier enorm van genoten zou hebben. Geniet jij dan maar voor twee zegt ze. En dat doe ik!