In the mix
Wat een mix van emoties kan een mens hebben in een week.
Op vrijdag was de begrafenis van onze tante Christine, ze heeft 92 jaar oud mogen worden. Waar ik even niet bij stil had gestaan, was dat mijn vader natuurlijk ook op dezelfde begraafplaats ligt. Voor op het graf van hem en zijn broer hadden we een kleiner bloemstuk besteld. Dat wist ik, maar toch was ik toch weer ontdaan van zijn dood, alweer 23 jaar geleden, toen we stilhielden bij hun graf. Ik was zo druk geweest in mijn hoofd de laatste jaren met het overlijden van Andy, Milou en mama, dat dit verdriet een beetje naar de achtergrond was geschoven. Dus hier zijn was echt even heftig. Er waren mooie woorden voor Aliedoos; Christine en ik hadden zorgvuldig de muziek gekozen; de pastoor las voor uit Prediker “voor alles is een tijd”; echt heel mooi. Daarnaast was het ook het afscheid van een zware verantwoordelijkheid. We hadden ons toch zo’n 5 jaar ons ingezet met steeds haar welzijn en gezondheid voor ogen. Er kwam een einde aan onze zorgen voor haar, een einde aan het maken van lastige keuzes.
Op zondag was het moederdag en alle kinderen waren er om te brunchen. Ik was superblij met de cadeaus: placemats én hangplanten voor in de tuin. Het was heerlijk weer, dus buiten gebruncht. In de middag met Sabine, Roy en Pip naar het graf van mijn moeder; 14 mei is ook haar verjaardag. ’s Avonds nog met elkaar gegeten; ik had geen zin om te koken, had ook niets in huis, dus iets besteld bij Thuys in het dorp. Saté met friet vind ik altijd lekker!
Maandag op mijn werk had ik mijn telefoon de hele dag bij me, want Tessa lag inmiddels in het ziekenhuis. En of de duvel er mee speelt: op het moment suprême: op mijn bureau! Ik zag dat Gerrie gebeld had en jawel: Cato geboren! Alles goed met moeder en kind én met papa. Wat een opluchting en wat een geluk om weer een mooi jong mensje in onze familie te mogen verwelkomen.
Dinsdag naar mijn werk; iets vroeger naar huis, want….. ik ging naar Cato! En wat een plaatje, ik blijf het zo bijzonder vinden. Ze heeft heel veel haar en natuurlijk is ze prachtig! En wat klein weer. Vader, moeder, hartstikke trots én grote zus Juliette natuurlijk ook! Ook weer nieuw om je kleindochter grote zus zien worden.
Woensdag was de grote dag van Marjan en Hans. Rond half 4 kwam ik aan bij Fort Vuren waar ze elkaar om 4 uur het jawoord zouden geven. Ik word altijd een beetje weemoedig, maar tegelijkertijd ook zo gelukkig van verliefde, gelukkig mensen! De ceremonie was mooi en het bruidspaar ook! Een prachtige witte jurk voor de bruid die enorm straalde. Behalve de bruid en de discjockey kende ik echt helemaal niemand; de bruidegom had ik ook slechts één keer ontmoet. Maar wat vond ik het een voorrecht om, samen met anderen, getuige van zoveel geluk te mogen zijn. De taart was lekker, ik heb gezellig gepraat met een aantal mensen. Onverwacht was het weer toch prima, dus de bbq viel ook niet in het water en het was allemaal even lekker en mooi. Daarna feest!
Donderdagavond is Willem geboren, zoon van mijn nichtje Susanne en haar Emile. Nog meer geluk in de familie. Pff, maar wat was ik eigenlijk ook zenuwachtig door de aanloop naar de bevalling vanwege hoge bloeddruk. Willem is een prachtig ventje! En hoe trots zijn ouders, oom en tante en grootouders. Tuurlijk! Wat een geluk!
Vrijdag met Marjanne naar het ziekenhuis, want die voelde zich niet zo lekker. CTG’s waren goed en met de tweeling ging het verder ook goed. Bloeddruk bleef wat schommelen, dus toch maar even bloed geprikt en urine afgegeven. We hebben niet op de uitslag gewacht, we zijn lekker gaan lunchen in het Piazza van de opluchting. Daarna werden we gebeld dat ook urine en bloed geen reden tot paniek gaven. Gelukkig maar weer. Baby’s mogen nog even veilig bij Marjanne blijven.
Geluk, verdriet, dankbaarheid, vreugde, eenzaamheid, verlegenheid, liefde, saamhorigheid, verbondenheid, ik noem maar een paar emoties van alles wat er voorbij kwam. Het was me het weekje wel!