Soms regent het harder dan ik hebben kan. Alle verdriet vliegt me ineens weer aan. Andy, mama en kleine Milou die morgen 1 jaar geworden zou zijn als alles goed was gegaan. Ik kan niet slapen, hoor in de verte muziek van een of ander feestje van mensen die het wél leuk hebben.
Ik zet een van mijn playlists op, de sentimentele. Dat is geen goed idee. De tranen blijven stromen.
Ik zie foto's van een stel dat geniet van het leven met elkaar. Mooi om te zien en ze hebben zo gelijk en ik gun het hen oprecht van harte. Maar een heel zacht stemmetje zegt vals: waarom zij wel?
Alles is kut. Het is koud, ik heb al weken pijn, stroom en gas zijn duur. Wat een wereld: mensen 1500 km verderop die in loopgraven in de modder en kou vechten voor hun vrijheid. Een WK voetbal in november/december in een land waar afspraken niet gelden. Een FIFA met achterlijke besluiten!
En ik? Ik ben net moppersmurf. Zo af en toe mag dat best van mezelf. Niet te lang, morgen ben ik weer dankbaar dat ik me een warm huis kan veroorloven, kijk ik naar het briefje dat vergezeld ging van een tegoedbon voor een zaans huisje. Morgen ben ik blij dat ik wederom weer cadeautjes kon kopen en verheug ik me vast op de blije kindergezichtjes op maandagavond.
Maar nu luister ik nog een keer naar Rollercoaster.