Ik kreeg een mail over de mogelijkheid om te participeren in een massaclaim voor energieleveranties. Eerlijk gezegd heb ik me nooit zo verdiept in mijn energiecontract, ook niet toen de gasprijzen metershoog werden. Heb al jaren hetzelfde contract bij dezelfde leverancier en heb dat uit gemak nooit aangepast. Het werd me snel duidelijk dat ik recht zou kunnen hebben op een bedrag, ja en daar ben ik toch gevoelig voor. Gegevens ingevuld en ja, ik was ook wel benieuwd naar het beste energievoorstel. Dus ik dien die claim in bij de consumentenbond (dat klinkt dan toch het meest betrouwbaar) en terwijl ik de gegevens op de nota van mijn energieleverancier overneem, gaat de telefoon. Ik krijg een vlotte jongeman aan de telefoon die me snel duidelijk maakt dat ik een zogenaamd slaapverbruiker ben die echt al jaren te veel betaalt en dat ik toch echt over moet stappen op een andere contractvorm en ook naar een andere leverancier. Voor ik het weet heb ik een voorstel in mijn email en onderin kan ik kiezen voor accepteren of weigeren. Ik vertel de tot dan toe vriendelijke jongeman dat ik er nog even over nadenk en dan wordt de eerst zo vriendelijke jongeman alsnog een vervelende drammerige verkoper. Jammer. Ik denk er toch nog even over na. Ga eerst eens even zelf op onderzoek uit of ik wel de beste deal via deze jongeman gekregen zou hebben en dan besluit ik op het moment dat het mij uitkomt of en wanneer ik overstap en naar welke leverancier. Om maar in de terminologie van het onderwerp te blijven: ik heb er, na dit verkoopgesprek, gewoonweg de energie niet meer voor. 

Dag 100 alweer zie ik in mijn agenda. Op 31 maart meldde ik me ziek. Lichamelijke klachten die steeds erger werden, maar die hun oorsprong leken te vinden in psychische problematiek. Welke? Die vraag kon ik niet zo makkelijk beantwoorden. Maar dat het niet zo goed met me ging, dat voelde ik wel. De huisarts deed bloedonderzoek, maar daar kwam niets concreets uit. Ik stuur je toch ook door naar de GGZ zei hij. Ja en daar gaat het dan toch wel behoorlijk mis. De POH is een goede vriendin van een van mijn gezinsleden en ze zei terecht dat mij helpen te dichtbij kwam. Natuurlijk, gelukkig wel alle hulp van haar om me verder te helpen. En dat valt niet mee.  De eerste hulpverlener hielp alleen nog maar mensen die door hun werkgever doorgestuurd werden. Gevoelsmatig kreeg ik niet het idee dat mijn werkgever daarvoor openstond en ik had ook niet zo'n grote behoefte, lees kracht om hen dat concreet te vragen. Een andere hulpverlener vroeg een aanzienlijke eigen bijdrage per spreekuur en dat zou nogal in de papieren gaan lopen. En dat is wat lastig als je alleenverdiener bent. Dan is er het aanzienlijk voordeliger alternatief van online psychische hulp en daar lijken we gelukkig een goede partij gevonden te hebben. De intake verliep redelijk vlotjes en er is een diagnose. Niet een waar ik heel blij mee ben, gezien het te lopen traject, maar ik weet nu dat er licht verschijnt aan het einde van deze donkere tunnel. Ik sta nu op hun interne wachtlijst, dus kom maar op met die therapieën. Ja, meervoud. Eerst de ene therapie voor het ene euvel en daarna nog een andere therapie voor het andere. Inmiddels dus honderd dagen verder met ziek zijn in je hoofd, dat doet wat met een mens. Zonder hulp is dat best pittig naast de gediagnosticeerde problematiek die al behandeling vraagt. Maar.... het komt goed! Daar ben ik van overtuigd. Ik kan niet wachten om nu eindelijk intens levensvreugde te voelen. 

Mijn oma van moeders kant kreeg 13 kinderen, waarvan er 12 de volwassen leeftijd bereikten. Deze 12 kinderen kregen samen 30 kleinkinderen, waarvan ik er dus één was. Eén van haar dochters heet Dien en veel van mijn nichtjes hebben in hun naam Louisa of een verbastering van deze naam meegekregen. Zo ook mijn kleindochters Juliëtte en Sofie hebben Louise/Louisa. Ik ben de enige die ook Dina in een andere vorm in mijn roepnaam heeft. Deanne (vernoemd naar een Amerikaanse filmster waar mijn moeder fan van was) en als doopnamen Dina Louisa dus.

De dag begint met een strakblauwe lucht, maar Weerplaza laat zien dat de temperatuur niet boven de 18 graden uit gaat komen. Vandaag voor mij een lastige dag, want we hebben geen water tussen 9 en 14 uur. Daar kun je je toch op voorbereiden zou je zeggen? Jazeker, ik heb een melding in mijn agenda gemaakt toen ik de brief door de bus kreeg; een goede vriendin stuurde nog een reminder app. Maar ik hou gewoon niet van dingen waar ik geen invloed op heb; dat vind ik lastig. Ik douche op tijd, vul karaffen, emmers en de waterreservoirs van mijn koffieapparaten. Apparaten, meervoud? Ja, ik heb er 2, één bonenmachine met koffiebonen waar ik wakker van word, restretto sterkte 10 én een Nespresso waar ik na 2 uur mijn decafcapsules in stop. Geen caffeine en theine voor mij meer na 14 uur en ja, dat helpt om beter te slapen. Het was even zoeken naar een sterke decaf, maar uiteindelijk bleek Starbucks de sterkste decaf te hebben. 

Mijn dorp telde 1.355 inwoners in 2024 en we groeien nog steeds. In 2023 toen de tweeling geboren is, zijn er zelfs meer dan 20 kinderen geboren! Nu met de feestweek zijn er veel mensen op straat en in tegenstelling tot de regen op de foto, is het de hele week al mooi weer. Er zijn tal van activiteiten door alle verenigingen georganiseerd en de opkomst is steeds prima (kan altijd beter!). Je komt zo mensen tegen die je normaliter zelden ziet; je praat weer bij met ouders van klasgenootjes van je kinderen of met mede-bestuursleden van een van de besturen waar ik in gezeten heb of de klasgenoten van een van de kinderen die ook in het dorp zijn blijven wonen. Maar ik zie evenveel mensen die ik niet ken en dat is ook niet gek: geen kinderen meer op de basisschool, geen bestuursactiviteiten meer, dus ja, dan ken je nieuwe aanwas ook niet. Misschien verandert het wel als de tweeling hier naar de basisschool gaat en ik ze af en toe van school zou kunnen halen en de vriendjes die ze zullen krijgen in het dorp.

Sinds 30 jaar woon ik in dit dorpje, gelegen in de kom tussen de A15 en de A27. Dat betekent: lastig om met de auto je te verplaatsen in spitstijd, want: veel files! En dat houdt ook in dat er  altijd het gezoem is van de snelwegen.

Teveel hooi op mijn vork

Ik scroll wat in Threads en lees: chagrijnige bejaarden die voorkruipen …. Voor wat heb jij zo’n haast? Het is niet alsof je nog wat te doen hebt in je leven of zo. Pff denk ik, wat een negatief beeld schets jij van de ouderen. En oh shit, hoorik daar ik met een jaar of 10 of nog minder ook bij? Of in de ogen van deze dame misschien nu al? Dan lees ik de comments en oh oh wat een negativiteit, die ze verbloemen met een soort van leuk zijn. Maar ja, ik kende iemand die zei: het is pas grappig als iedereen er om kan lachen. Hij heeft de bejaardenstatus niet mogen bereiken.

Nee hoor, eigen keuze om vandaag alleen thuis te zijn. Lekker een dagje stilte na de inmiddels normale hectiek met mijn tijdelijke inwoners.  Gisteravondet  al mde hele bende cadeautjes gedaan en een simpele maaltijd met bao bin met hoisin pulled chicken en broodjes warme beenham en kaasplank toe.

Eerste Kerstmarkt  - Luik

En weer naar huis – donderdag 21 november